In een huis vol creativiteit –haar man Stijn is juweelontwerper Staen – vind je het atelier van Eline  op de bovenste verdieping. Eline maakt kunst en illustraties onder de naam elineveer.

Een houten bureau vol met knipsels en kleuren, een bepaald type papier en één soort potlood. En vooral veel slijpsel. Het is fijne poëzie die ze uit die scherpe punten haalt en op dat papier durft zetten. Het voelt als emoties die vertaald worden in tedere details, die tijd krijgen om volledig uitgewerkt te worden. Niks wordt zwaar in haar tekeningen en dat heeft veel met haar persoonlijkheid en stijl te maken.

Eline neemt waar. Eline voelt. Eline heeft de gave om iets dat niet tastbaar is maar wel in de lucht hangt in een sprekend beeld te vatten. Zelf noemt ze het soms Human Resources. Want wij als menselijke mensjes zijn vaak aanwezig in haar werk. Met onze eerlijke, pure gevoelens die ze er fijntjes in tekent. En de waarnemer haalt ze er uit. Zonder dat het pijn doet, hard aankomt of diep droef maakt. Want het gaat niet over die hardheid. Het gaat erover wat het bij ons teweeg brengt, ons fragiel maakt en tot inzicht brengt. En dat besef, die blik… dat inzicht, die eenvoudige wijsheid zet ze fijn gevoelig op papier neer.

“Ik bewaar alle papiertjes.”

Soms is een tekening dé tekening. Omdat ze af is. Maar vaak gebeurt het dat onderdelen mee spelen in een ander verhaal. Met kleur en penseel wordt er dan nieuw werk gemaakt. Het woord collage is te zwaar om deze composities te beschrijven. Wat wel zou kunnen werken als omschrijving is dat Eline hier voorbij kwam. Het werk groeit, evolueert en valt plots in een betekenis.

Je mag nooit maar één tekening zien van Eline. Blader door een schetsboek, scroll door haar website, lees een boek waar zij in tekende. Er zit een zekere gevatheid in haar beeldkunst. Soms is het een spielerei, soms lijkt het op een droom, soms is het gewoon fun. Maar als kijker voel je de diepte van wat het beeld wil zeggen.

Eline tekent omdat ze iets wil vertellen. Die innerlijke drang is haar drijfveer, dat is zij en dat is wat zij wil tekenen. En daar slaagt ze telkens opnieuw in. Daar kom je volgens mij de kunstenaar tegen. Gedreven van binnenuit. En universeel herkenbaar.

Het is haar kijk op de maatschappij. En zij kijkt op haar eigen, unieke manier, met gevoel voor het fragiele, het broze, het gevoelige, het grappige van en in de mens. Hoe mooi dat is. En dat het mooi mag zijn.